BENİ ÖP SONRA DOĞUR BENİ


Şimdi

utançtır tanelenen

sarışın çocukların başaklarında.



Ovadan

gözü bağlı bir leylak kokusu ovadan

çeviriyor o küçücük güneşimizi.



Taşarak evlerden taraçalardan

gelip sesime yerleşiyor.



Sesimin esnek baldıranı

sesimin alaca baldıranı.



Ve kuşlara doğru

fildişi: rüzgarın tavrı.

Dağ: güneş iskeleti.



Tahta heykeller arasında

denizin yavrusu kocaman.



Kan görüyorum taş görüyorum

bütün heykeller arasında

karabasan ılık acemi

- uykusuzluğun sütlü inciri -

kovanlara sızmıyor.



Annem çok küçükken öldü

beni öp, sonra doğur beni.



CEMAL SÜREYA